Español
El año 2010 fue un año muy
especial para mí, un año en donde muchas desiciones debían ser tomadas. Y éso
trae siempre consigo una elevada carga de stress. Nunca tuve tan presente en el
corazón y en mi mente esta oración:
“Dios , concedeme luz para saber qué cosas debo cambiar, cuáles debo
aceptar y la sabiduría para distinguir la diferencia”. Cuando un ciclo en tu vida llega a su fin,
viene también un tiempo de hacer el balance, qué metas fueron alcanzadas y
cuáles no , en donde la aceptación cumple un rol muy importante porque si luchaste
con todas tus fuerzas para cambiar algo, si hiciste todo lo que estaba en tus
manos para lograrlo pero éso no sucedió entonces es momento de aceptar esa
situación de manera que el nuevo ciclo en tu vida pueda iniciarse.. Eso fue
para mí el principio del 2010: Aceptación de muchos cambios en mi vida. Debía idear una nueva forma de trabajar y
como en tantas ocaciones en mi vida volví a oir a esa vosecita interior , una
vez más le obedecí. Así empezé en enero de
ese año a dar clases de dibujo y pintura artística aquí en Holanda, me inicié
con solo un alumno, después 8, más tarde 10... El diseño continuó formando
parte de mi trabajo diario pero en menor porcentaje debido a la crisis económica
del país que afectó profundamente al sector constructivo.......Lluvia ñanduti
estaba naciendo. Fue un periodo bastante tenso en donde pensé mucho en mi
padre. El podía ver cuando yo estaba
preocupada y sin decir nada me daba una palmadita en el hombro, esa palmadita
que se llevaba consigo todas mis procupaciones, era como una medicina para mi
alma. Repentinamente un día recibí una llamada telefónica muy especial. La voz
al otro lado de la línea preguntaba por mí...”Sí , soy yo” contesté y esa voz
empezó a hablar sobre el trabajo que yo había desempeñado en el estudio de
arquitectura aquí en Holanda, sobre el premio que había ganado y sobre mis
exposiciones. Debo reconocer que me asustó un poco porque él tenía todos los
datos correctos, practicamente todo mi curriculum!. Su nombre: Nikko Hoffer , periodista
de El Stentor – Zutphen. Me explicó que el estaba trabajando en una serie de
entrevistas a 10 extranjeros que de alguna manera se habían adaptado bien a la
sociedad holandesa, querían inspirar a otros extranjeros con la historia de
cómo fueron los comienzos y cómo es el presente de estas 10 personas elegidas
aquí en Holanda. Pero yo todavía no había entendido cómo llegó este periodista
hasta mí sin yo conocerle. Nico me explicó: “para tener una visión más completa
del tema le pedí a mis colegas de otras ciudades que me dieran los nombres de
los extranjeros que según ellos llenaban estos requisitos. De esta manera
recibí un mensaje de mi colega Bert Felix, periodista de El Stentor – Apeldoorn
con tu nombre, directamente fui a investigar en internet y por ello fuiste elegida
como uno de los extranjeros sobre los cuales voy a escribir”. Mi sorpresa fue
aún mayor pero en cierta forma entendí mejor la conección, Bert Felix es un periodista que siguió muy de cerca y
apoyo mi trabajo en el estudio y mis exposiciones , un profesional que escribe
tan bello pero con la verdad como fundamento. Días más tarde me entrevistaron
durante casi 3 horas! No lo podía creer. Pero fue un momento muy especial en
donde hablé sobre cómo volví a construir mi vida aquí en Holanda al lado de mi
marido. No podría haber contado mi historia sin explicar cuáles eran mis bases:
“Atreverse y perseverar” , lo que mi padre me decía muy a menudo con estás dos
frases: “Nunca sabrás cuán lejos puedes llegar si no lo intentas” y “El
hombre no es menos hombre o menos fuerte por haberse caido sino que es realmente fuerte porque supo
levantarse”. De esta manera intento vivir mi vida.
Al final de la entrevista
pude sentir una vez más esa palmadita en el hombro de mi padre, ésto representó
para mí aquella maravillosa experiencia.
La entrevista se publicó en
dos páginas! Con las fotos que están tan cerca de mi corazón, una foto mía con
mi padre no podía faltar. Al pensar en aquel tiempo solo puedo concluir que
todos los comienzos son difíciles pero que en esos momentos siempre habrá
alguien o algo que te dará aquella palmadita en el hombro.
Simplemente atreverse, pero
sobre todo perseverar!
Nederlands.
2010
was een heel speciaal jaar voor me. Een jaar van veel beslissingen nemen. En
dat brengt altijd een hoge dosis spanning met zich mee. Ik heb toen nog nooit
zo vaak deze woorden in mijn gedachten gehad: “God heeft me het licht om te
zien de situaties die ik moet veranderen , de situaties die ik niet moet
veranderen, en de wijsheid om het verschil te mogen zien”. Als een cirkel in je
leven tot zijn eind komt, komt er ook een balans mee, wat heb ik bereik en wat
niet , waar de acceptatie een heel belangrijke
rol speelt, want als er situaties in je leven zijn die je al alles heb gedaan
om ze te veranderen maar dat lukte niet dan is het tijd om ze te accepteren,
zodat je verder kan gaan met de volgende periode in je leven. Dat was voor mij
het begin van 2010, Het accepteren van veel veranderingen in mijn leven.
Een
nieuwe manier van werken moest bedacht worden en zoals in zo veel situaties in
mijn leven heb ik dat “innerlijke stemmetje” weer gehoord en ook gedaan wat
“zij” me vertelde. Zo begon ik in januari 2010 schilderles te geven hier in
Nederland, toen had ik maar 1 leerling, maar later werden 8 en 10 en …. Het
ontwerpen bleef altijd een deel van mijn werk te zijn, door de economische
crisis werd dat wel een klein gedeelte. Lluvia ñanduti was toen al begonnen. Een
hele spannende tijd voor mij wanneer ik veel aan mijn vader dacht . Hij kon
zien als ik me zorgen maakte en zonder iets te zeggen of te vragen kwam hij
altijd met een schouderklopje die alle zorgen van me afnam. Het was een soort
medicijn voor je ziel. Op een dag ging de telefoon en aan de lijn een stem van
iemand die naar mij vroeg. “ja, dat ben ik” en hij begon dingen te vertellen over
het werk die ik op kantoor tot 2009 had gedaan, over de prijs die ik gewonen
had en over mijn exposities. Ik moet bekennen dat ik er een beetje van schrok,
want hij had alle gegevens goed, bijna mijn hele CV kreeg ik te horen. Zijn
naam: Nico Hoffer, journalist van De Stentor
- Zutphen. Hij vertelde meteen dat hij bezig was met een serie
interviews aan 10 nieuwe Nederlanders die op enige manier zich goed hebben aangepast
aan de Nederlandse maatschappij , ze wilden andere nieuwe Nederlanders
inspireren met 10 verhalen over hoe het begin was en hoe het nu is. Maar ik
begreep niet hoe hij aan mijn naam was gekomen en Nico zei: “Om een betere
selectie te maken heb ik aan mijn collega’s van andere steden gevraagd of ze me
namen konden geven van nieuwe Nederlanders die aan deze eisen voldoen. Zo heb
ik een bericht gekregen van mijn collega van De Stentor – Apeldoorn, Bert Felix
over jou, ik ging onderzoek doen op internet en daardoor werd jij gekozen als één van die 10 mensen die ik ga
interviewen”. Mijn verbazing was nog
groter, maar toch begrijpelijk, Bert Felix is een journalist die mijn werk op
kantoor en mijn exposities had gesteund en gevolgd, iemand die een verhaal zo
mooi kan vertellen, maar altijd met de waarheid als basis. Ik kon het
natuurlijk niet geloven. Enkele dagen later werd ik geïnterviewd, bijna 3 uur
lang!, maar het was een heel speciale tijd waar ik veel heb gepraat over hoe ik
mijn leven hier in Nederland heb opgebouwd, samen met mijn man . Ik kon mijn
verhaal niet vertellen zonder te zeggen welke mijn basis was : “Durven en
doorzetten” , wat mijn vader ook heel vaak zei met de woorden”je zult nooit
weten hoe ver je kan komen als je het niet probeert” en “ je wordt niet minder
sterk als je gevallen bent, je wordt en bent echt sterk als je weer opstaat”.
Zo probeer ik mijn leven te leven. Aan het eind van die interview kon ik het
schouderklopje van mijn vader nog een keer voelen, dat was voor mij die
fantastische ervaring .
De
interview werd gepubliceerd in 2 pagina’s!!!!!, met de foto’s die me heel
dierbaar zijn, een foto van mijn vader mocht natuurlijk niet ontbreken. Als ik
nu aan die tijd denk kan ik niet anders zeggen dat alle begin moeilijk is ,maar
in moeilijke momenten is er altijd iemand of iets die je dat “schouderklopje
“geeft.
Gewoon
durven, maar altijd……Doorzetten!.
Complete interview in De Stentor ( op de link hier boven )
Entrevista completa en El Stentor ( en el enlace aquí arriba).
De foto van mijn vader , ik was toen 5 jaar oud en hij hield mijn hand vast , ik voelde dat alles kon gebeuren maar ik was gewoon veilig, omdat hij mijn hand vast hield. In moeilijke momenten voel ik dat nog steeds.
La foto con mi padre, yo tenía entonces 5 años, el sostenía mi mano y yo sentía que todo podía pasar pero que yo estaba a salvo porque él sostenía mi mano. En los momentos difíciles aún siento la misma seguridad porque de alguna manera él todavía sostiene mi mano.
Lluvia Ñanduti nu. - Lo que hoy es Lluvia Ñanduti
Opening van de expositie van twee van de groepen van Schilderlessen - maart 2012.
Apertura de la exposición de dos de los grupos de clases de pintura - marzo 2012.
Eén van de groepen van schilderlessen op vrijdag middag aan het werk - September 2013.
Uno de los grupos de clases de pintura trabajando un viernes a la tarde - Setiembre 2013.
"Ontwerpen blijft altijd een deel van mijn werk te zijn".
Ontwerp van een huis en comerciele ruimtes.
"El diseño sigue siendo una parte de mi trabajo"
Diseño de vivienda y salones comerciales.
In samenwerking met STB, complete keuken.
En colaboración con STB, cocina completa.
Ontwerpen van entree woning gebouw en schilderijen van entree: "En dan komen mijn twee passies samen in één ruimte te staan...Architectuur en Schilderen"
Diseño de entrada de edificio de departamentos y pinturas de la entrada: "El encuentro de mis dos grandes pasiones en un mismo espacio...Arquitectura y Pintura"
Ik kan alleen maar nog een keer zeggen, Bedankt voor alle zegeningen!.
Solo puedo decir una vez más Muchas gracias por todas las bendiciones que ya he recibido!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten