Durven en Doorzetten - Atreverse y perseverar.

Español

El año 2010 fue un año muy especial para mí, un año en donde muchas desiciones debían ser tomadas. Y éso trae siempre consigo una elevada carga de stress. Nunca tuve tan presente en el corazón y en mi mente esta oración:  “Dios , concedeme luz para saber qué cosas debo cambiar, cuáles debo aceptar y la sabiduría para distinguir la diferencia”.  Cuando un ciclo en tu vida llega a su fin, viene también un tiempo de hacer el balance, qué metas fueron alcanzadas y cuáles no , en donde la aceptación cumple un rol muy importante porque si luchaste con todas tus fuerzas para cambiar algo, si hiciste todo lo que estaba en tus manos para lograrlo pero éso no sucedió entonces es momento de aceptar esa situación de manera que el nuevo ciclo en tu vida pueda iniciarse.. Eso fue para mí el principio del 2010: Aceptación de muchos cambios en mi vida. Debía idear una nueva forma de trabajar y como en tantas ocaciones en mi vida volví a oir a esa vosecita interior , una vez más le obedecí. Así  empezé en enero de ese año a dar clases de dibujo y pintura artística aquí en Holanda, me inicié con solo un alumno, después 8, más tarde 10... El diseño continuó formando parte de mi trabajo diario pero en menor porcentaje debido a la crisis económica del país que afectó profundamente al sector constructivo.......Lluvia ñanduti estaba naciendo. Fue un periodo bastante tenso en donde pensé mucho en mi padre. El  podía ver cuando yo estaba preocupada y sin decir nada me daba una palmadita en el hombro, esa palmadita que se llevaba consigo todas mis procupaciones, era como una medicina para mi alma. Repentinamente un día recibí una llamada telefónica muy especial. La voz al otro lado de la línea preguntaba por mí...”Sí , soy yo” contesté y esa voz empezó a hablar sobre el trabajo que yo había desempeñado en el estudio de arquitectura aquí en Holanda, sobre el premio que había ganado y sobre mis exposiciones. Debo reconocer que me asustó un poco porque él tenía todos los datos correctos, practicamente todo mi curriculum!. Su nombre: Nikko Hoffer , periodista de El Stentor – Zutphen. Me explicó que el estaba trabajando en una serie de entrevistas a 10 extranjeros que de alguna manera se habían adaptado bien a la sociedad holandesa, querían inspirar a otros extranjeros con la historia de cómo fueron los comienzos y cómo es el presente de estas 10 personas elegidas aquí en Holanda. Pero yo todavía no había entendido cómo llegó este periodista hasta mí sin yo conocerle. Nico me explicó: “para tener una visión más completa del tema le pedí a mis colegas de otras ciudades que me dieran los nombres de los extranjeros que según ellos llenaban estos requisitos. De esta manera recibí un mensaje de mi colega Bert Felix, periodista de El Stentor – Apeldoorn con tu nombre, directamente fui a investigar en internet y por ello fuiste elegida como uno de los extranjeros sobre los cuales voy a escribir”. Mi sorpresa fue aún mayor pero en cierta forma entendí mejor la conección, Bert Felix  es un periodista que siguió muy de cerca y apoyo mi trabajo en el estudio y mis exposiciones , un profesional que escribe tan bello pero con la verdad como fundamento. Días más tarde me entrevistaron durante casi 3 horas! No lo podía creer. Pero fue un momento muy especial en donde hablé sobre cómo volví a construir mi vida aquí en Holanda al lado de mi marido. No podría haber contado mi historia sin explicar cuáles eran mis bases: “Atreverse y perseverar” , lo que mi padre me decía muy a menudo con estás dos frases: “Nunca sabrás cuán lejos puedes llegar si no lo intentas”  y  “El hombre no es menos hombre o menos fuerte por haberse caido sino que es realmente fuerte porque supo levantarse”. De esta manera intento vivir mi vida.

Al final de la entrevista pude sentir una vez más esa palmadita en el hombro de mi padre, ésto representó para mí aquella maravillosa experiencia.

La entrevista se publicó en dos páginas! Con las fotos que están tan cerca de mi corazón, una foto mía con mi padre no podía faltar. Al pensar en aquel tiempo solo puedo concluir que todos los comienzos son difíciles pero que en esos momentos siempre habrá alguien o algo que te dará aquella palmadita en el hombro.

Simplemente atreverse, pero sobre todo perseverar!

Nederlands.

2010 was een heel speciaal jaar voor me. Een jaar van  veel beslissingen nemen. En dat brengt altijd een hoge dosis spanning met zich mee. Ik heb toen nog nooit zo vaak deze woorden in mijn gedachten gehad: “God heeft me het licht om te zien de situaties die ik moet veranderen , de situaties die ik niet moet veranderen, en de wijsheid om het verschil te mogen zien”. Als een cirkel in je leven tot zijn eind komt, komt er ook een balans mee, wat heb ik bereik en wat niet ,  waar de acceptatie een heel belangrijke rol speelt, want als er situaties in je leven zijn die je al alles heb gedaan om ze te veranderen maar dat lukte niet dan is het tijd om ze te accepteren, zodat je verder kan gaan met de volgende periode in je leven. Dat was voor mij het begin van 2010, Het accepteren van veel veranderingen in mijn leven.

Een nieuwe manier van werken moest bedacht worden en zoals in zo veel situaties in mijn leven heb ik dat “innerlijke stemmetje” weer gehoord en ook gedaan wat “zij” me vertelde. Zo begon ik in januari 2010 schilderles te geven hier in Nederland, toen had ik maar 1 leerling, maar later werden 8 en 10 en …. Het ontwerpen bleef altijd een deel van mijn werk te zijn, door de economische crisis werd dat wel een klein gedeelte. Lluvia ñanduti was toen al begonnen. Een hele spannende tijd voor mij wanneer ik veel aan mijn vader dacht . Hij kon zien als ik me zorgen maakte en zonder iets te zeggen of te vragen kwam hij altijd met een schouderklopje die alle zorgen van me afnam. Het was een soort medicijn voor je ziel. Op een dag ging de telefoon en aan de lijn een stem van iemand die naar mij vroeg. “ja, dat ben ik” en hij begon dingen te vertellen over het werk die ik op kantoor tot 2009 had gedaan, over de prijs die ik gewonen had en over mijn exposities. Ik moet bekennen dat ik er een beetje van schrok, want hij had alle gegevens goed, bijna mijn hele CV kreeg ik te horen. Zijn naam: Nico Hoffer, journalist van De Stentor  - Zutphen. Hij vertelde meteen dat hij bezig was met een serie interviews aan 10 nieuwe Nederlanders die op enige manier zich goed hebben aangepast aan de Nederlandse maatschappij , ze wilden andere nieuwe Nederlanders inspireren met 10 verhalen over hoe het begin was en hoe het nu is. Maar ik begreep niet hoe hij aan mijn naam was gekomen en Nico zei: “Om een betere selectie te maken heb ik aan mijn collega’s van andere steden gevraagd of ze me namen konden geven van nieuwe Nederlanders die aan deze eisen voldoen. Zo heb ik een bericht gekregen van mijn collega van De Stentor – Apeldoorn, Bert Felix over jou, ik ging onderzoek doen op internet en daardoor werd jij  gekozen als één van die 10 mensen die ik ga interviewen”.  Mijn verbazing was nog groter, maar toch begrijpelijk, Bert Felix is een journalist die mijn werk op kantoor en mijn exposities had gesteund en gevolgd, iemand die een verhaal zo mooi kan vertellen, maar altijd met de waarheid als basis. Ik kon het natuurlijk niet geloven. Enkele dagen later werd ik geïnterviewd, bijna 3 uur lang!, maar het was een heel speciale tijd waar ik veel heb gepraat over hoe ik mijn leven hier in Nederland heb opgebouwd, samen met mijn man . Ik kon mijn verhaal niet vertellen zonder te zeggen welke mijn basis was : “Durven en doorzetten” , wat mijn vader ook heel vaak zei met de woorden”je zult nooit weten hoe ver je kan komen als je het niet probeert” en “ je wordt niet minder sterk als je gevallen bent, je wordt en bent echt sterk als je weer opstaat”. Zo probeer ik mijn leven te leven. Aan het eind van die interview kon ik het schouderklopje van mijn vader nog een keer voelen, dat was voor mij die fantastische ervaring .

De interview werd gepubliceerd in 2 pagina’s!!!!!, met de foto’s die me heel dierbaar zijn, een foto van mijn vader mocht natuurlijk niet ontbreken. Als ik nu aan die tijd denk kan ik niet anders zeggen dat alle begin moeilijk is ,maar in moeilijke momenten is er altijd iemand of iets die je dat “schouderklopje “geeft.

Gewoon durven, maar altijd……Doorzetten!.

http://www.destentor.nl/regio/apeldoorn/doorzetten-en-durven-1.3117644

Complete interview in De Stentor ( op de link hier boven )

Entrevista completa en El Stentor ( en el enlace aquí arriba).

De foto van mijn vader , ik was toen 5 jaar oud en hij hield mijn hand vast , ik voelde dat alles kon gebeuren maar ik was gewoon veilig, omdat hij mijn hand vast hield. In moeilijke momenten voel ik dat nog steeds.

La foto con mi padre, yo tenía entonces 5 años, el sostenía mi mano y yo sentía que todo podía pasar pero que yo estaba a salvo porque él sostenía mi mano. En los momentos difíciles aún siento la misma seguridad porque de alguna manera él todavía sostiene mi mano.

Lluvia Ñanduti nu. - Lo que hoy es Lluvia Ñanduti

Opening van de expositie van twee van de groepen van Schilderlessen - maart 2012.

Apertura de la exposición de dos de los grupos de clases de pintura - marzo 2012.

Eén van de groepen van schilderlessen op vrijdag middag aan het werk - September 2013.

Uno de los grupos de clases de pintura trabajando un viernes a la tarde - Setiembre 2013.

"Ontwerpen blijft altijd een deel van mijn werk te zijn".

Ontwerp van een huis en comerciele ruimtes.

"El diseño sigue siendo una parte de mi trabajo"

Diseño de vivienda y salones comerciales.

In samenwerking met STB, complete keuken.

En colaboración con STB, cocina completa.

Ontwerpen van entree woning gebouw en schilderijen van entree: "En dan komen mijn twee passies samen in één ruimte te staan...Architectuur en Schilderen"

Diseño de entrada de edificio de departamentos y pinturas de la entrada: "El encuentro de mis dos grandes pasiones en un mismo espacio...Arquitectura y Pintura"

Ik kan alleen maar nog een keer zeggen, Bedankt voor alle zegeningen!.

Solo puedo decir una vez más Muchas gracias por todas las bendiciones que ya he recibido!

Lluvia ñanduti - Ñanduti regen

Español

A menudo recibo preguntas de qué significa realmente “Lluvia ñanduti” , es tu seudónimo, es tu nombre artístico?..... y la verdad que cuando escucho ésto ultimo me hace un poco de gracia, no tengo ningún nombre artístico y “lluvia ñanduti”no es mi seudónimo pero sí representa algo muy especial para mí, con una Linda historia:

Cuando era chica ví a mi hermano mayor viajar a USA ( específicamente a Ohio) por intercambio, si no me equivoco tenía yo 3 o 4 años, pero la experiencia de verlo partir y de escuchar muy a menudo que su nombre se acoplaba al de su país, nuestro país me causó una muy Linda impresión que perduró con el tiempo. Lo mismo sentí cuando mi hermana mayor había Ganado una beca y pudo viajar a Bélgica a hacer una especialización, también ella se iba al exterior representando a Paraguay y nuevamente apareció esa Hermosa situación de tener tu nombre acoplado al de tu país. Recuerdo claramente que en aquellos momentos pensé “qué bello debe ser el ver tu nombre al lado del de tu país “ , había nacido un sueño? No lo sé porque siempre pensé que ese tipo de cosas le sucedía a los demás y no a mí.

Los años pasaron y mi vida fue cambiando. En el 2004 me mudé a Apeldoorn – Holanda, siguiendo al amor de mi vida, muy pronto me enteré por una profesora del curso de integración e idioma holandés que según lo que ella había investigado era yo la primera paraguaya en la zona, nunca pude corroborar si esta información era la correcta o no, lo que sí pude confirmar es que en toda Holanda solo viven 150 paraguayos, ésto gracias a un periodista que en el 2010 me entrevistó para un periódico nacional ( de ésto hablaré en otra oportunidad) .

Ese mismo año, repentinamente recibí el llamado del embajador de Paraguay en Benelux con la pregunta de si estaba interesada en ser entrevistada para su revista “Yerba Mate” , a lo que accedí encantada y después vino la pregunta que aquella niña de 3 o cuatro años jamás se animó siquiera a soñar, me dijo “Le gustaría representar a Paraguay en una exposición de arte latinoamericano a realizarse en Bruselas dentro de unos meses?” , creo que no es difícil adivinar cuál fue mi respuesta….SÍ POR SUPUESTO!!!, creo que ni siquiera lo dejé terminar la pregunta, no lo podía creer!. Lastimosamente como todo lo bueno debía ser realizado con muy poco tiempo, pero no me importó, al contrario disfruté mucho más del proceso.

Y la obra que nació la llamé.....”Lluvia nanduti”:  “las manos en posición de “dar” , ofrecen agua que es simbolo de contaste renovación y vida, este símbolo de vida cae sobre un colchón de mburucujas, en su trayecto hasta las flores las gotas de agua se convierten en ñandutíes que están impresos en el lienzo que dan vida a las flores típicas del Paraguay pero la presencia de un tulipán , el tulipán de Apeldoorn representa mi nueva vida tan lejos de mi Paraguay. Todo ésto se produce con colores cálidos que son originados en las dos columnas que son realmente los tejidos indígenas del país”. Fue maravilloso formar parte de ese evento , en donde se expusieron 119 obras de artistas latinoamericanos y solo una de Paraguay en esa edición. El llegar al local de exposición y ver mi cuadro con un cartelito en donde aparecían mi nombre y el de mi país juntos, fue una emoción tan difícil de explicar. Por supuesto mi marido y yo le quitamos muchísimas fotos, más al cartelito que al cuadro. Una gran bendición por la que estaré siempre agradecida.

Cuando ese mismo año decidí iniciar mi “fanpage” en facebook en donde publicaría todos mis trabajos en Holanda, por supuesto que solo podría tener un nombre....”Lluvia ñanduti” , la conjunción perfecta de lo que es mi vida actualmente: una paraguaya que jamás pensó dejar su país pero que se siente inmensamente feliz  con esta nueva vida con la bendición de poder seguir trabajando en estas dos pasiones: Arquitectura y Pintura.

Esta obra se encuantra ahora en el living de nuestra casa, y cada vez que la miro no puedo dejar de pensar en aquella niña de 4 años que no se animaba a soñar pero que aquel sueño no soñado es hoy una bellísima realidad. Si este sueño se cumplió para mi…por qué no podrían cumplirse tus propios sueños…….

Nederlands

Heel vaak krijg ik de vraag van…wat betekent: “Lluvia ñanduti”?  Is dat je artistieke naam?” en deze laatste vraag maakt me ook aan het lachen want ik heb geen artistieke naam , maar Lluvia ñanduti (ñanduti regen) betekent iets heel specials voor me met een mooi verhaal : Toen ik klein was heb ik mijn broer  naar de USA zien gaan , voor 1 jaar om te studeren en ik zag hoe vaak zijn naam gekoppeld was aan die van ons land. Dit heeft in mijn een hele grote indruk gemaakt . Later ging ook mijn zus naar België om verder te studeren en toen werd haar naam ook heel vaak gekoppeld aan Paraguay want ze was natuurlijk een vertegenwoordiger van ons land in die tijd. Ik kan me herinneren dat ik dacht “wat is nou leuker dan dat, dat je naam naast de naam van je land komt te staan, en nog in het buitenland”…was een drom geboren? Ik geloofde dat niet want “dat soort situaties gebeuren altijd bij anderen niet bij mij” dacht ik.

De jaren gingen voorbij en mijn leven veranderde ook. In 2004 verhuisde ik naar Apeldoorn, om een leven te beginnen met de liefde van mijn leven. Heel snel kreeg ik te horen van een lerares van de inburgeringscursus dat ik de eerste Paraguayaanse was in de regio. Of deze informatie waar was kon ik nooit bevestigen, maar wat ik wel kon bevestigen was het feit dat alleen 150 Paraguayanen in Nederland wonen , dit vanwege een interview die een journalist van De Stentor met mij heeft gedaan in 2010. Hetzelfde jaar werd ik ineens gebeld door de ambassadeur van Paraguay in de Benelux. Hij vroeg of ik geïnterviewd mocht worden voor zijn tijdschrift “Yerba Mate” , ik zei meteen ja. Daarna kwam de vraag die dat kleine meisje van toen nooit had durven dromen, hij zei : “Zou u het leuk vinden om Paraguay te vertegenwoordigen in een grote kunst expositie van Latijns Amerikaanse kunstenaars in Brussel over enkele maanden?” …Het is niet moeilijk te raden wat mijn antwoord was…JA, DAT DOE IK HEEL GRAAG!” ik denk dat ik hem niet eens heb laten uitpraten voor dat ik mijn antwoord al gaf , ik kon het niet geloven!. En het schilderij dat geboren werd heb ik “Lluvia ñanduti” genoemd:  “de handen in de positie van “geven” laten het water vallen, een teken van leven , boven passie bloemen ( de typische bloem van Paraguay) die betekenen mijn wortels, mijn land, maar ook boven een “Apeldoornse tulp” die mijn heden betekent. De waterdruppels worden ñanduties (ñanduti = spinnen web, typische handwerk van Paraguay). De kleuren zijn warme kleuren die komen uit de twee kolommen aan beide kanten van het schilderij, die zijn de indiaanse armbandjes”.

Het was een fantastische ervaring om mee te mogen doen aan dat evenement waar 119 werkstukken van Latijns Amerikaanse kunstenaars werden tentoongesteld en alleen 1 van Paraguay in die editie. Toen we naar de expositie ruimte kwamen en ik mijn schilderij zag met een klein naambordje waar mijn naam op stond en ook die van mijn land Paraguay….Waren de gevoelens met geen woorden te beschrijven. Natuurlijk hebben mijn man en ik veel foto’s gemaakt, meer van dat bordje dan van het schilderij zelf, een ervaring waar ik altijd dankbaar voor zal zijn.

Toen ik mijn fanpage in facebook  over mijn werk in Nederland ging openen,  heb ik aan geen andere naam gedacht dan “Lluvia ñanduti” , de perfecte samenvatting van wat mijn leven nu is: Een Paraguayaanse die nooit gedacht heeft haar land te verlaten maar die ontzettend gelukkig is met haar leven nu en met de zegening van nog te mogen werken in die twee passies: Architectuur en Schilderen.

Dit schilderij hangt nu in de woonkamer bij ons thuis en iedere keer diat ik hem zie kan ik denken aan dat kleine meisje die de droom niet durfde te dromen maar die nu een fantastische werkelijkheid is. Als deze droom voor mij uitgekomen is …waarom zouden je dromen niet uitkomen?...

Schilderij Lluvia ñanduti - Pintura Lluvia ñanduti.

Voor het gebouw waar de expositie werd gehouden "Sapce Wallonie" in het centrum van Brussels. 

Frente al edificio en donde se realizó la exposición "Espacio Wallonie" en el centro de Bruselas.

Natuurlijk, dat is het bordje :-)

Por supuesto mostrando el cartelito :-)

Omdat dromen ooit een werkelijkheid kunnen zijn.

Porque los sueños pueden convertirse en realidad.

De opening van de expositie, de ambassadeur van Uruguay.

El vernissage, discurso del embajador de Uruguay.

Er werd een boek gepubliceerd met alle kunstwerken van de expositie en dit is het moment wanneer ik hem kreeg.

Se publicó un libro con todas las obras participantes y este es el momento en que yo recibo un ejemplar del mismo.

Een fantastisch feest.

Un fiesta latinoamericana inolvidable.

"De handen in positie van geven, laten het water ( teken van leven ) vallen".

"Las manos en posición de dar dejan caer el agua que es símbolo de vida".

Passiebloemen - Mburucujas.

"De waterdruppels worden ñanduti" 

Las gotas de agua se convierten en ñanduties.

Een tulp = mijn heden.

Un tulipán =  mi presente.