Na een lange tijd dat ik in mijn geliefde Paraguay ( mijn geboorte land) niet meer was geweest, konden we afgelopen augustus een reis maken om weer contact met mijn familie, met mijn "roots" te hebben , maar vooral om mijn moeder weer in mijn armen vast te houden.
Ik wilde als verrassing ineens bij haar te zijn, om een extra blijheid te geven. Ze is 3 jaar geleden zeer ernstig ziek geweest en dat wij haar nog zo hebben en zo goed is eigenlijk een wonder waarvoor ik erg dankbaar ben!
De dagen gingen razen snel en ik wilde iedere minuut van haar genieten.
Voor dat we vanuit Nederland vertrokken waren , werd ik uitgenodigd om ( als vrijwilliger) een workshop mosaic te geven in een Club van Asunción, hoofdstad van Paraguay. Ik zei natuurlijk ja, want iets creatiefs doorgeven aan mensen die al lang die discipline wilden leren klinkt als muziek voor mijn oren!
Ik heb de voorbeelden al daar gemaakt en daarna werd het gepubliceerd om te kijken hoe veel deelnemers zouden er zijn.....en wat een verrassing!.....er waren meer dan 60 mensen aangemeld.
De dagen daarna waren in het kader van alle voorbereidingen, mijn man hielp me met alles en mijn moeder naast me, ja, want ik wilde geen enkele minuut van haar aanwezigheid missen.
De inschrijving was gesloten en er waren aan het eind 63 deelnemers!!!! een cijfer die ik nooit gezien had wat workshops betreft.....
Omdat ik het voor-programma was van een lezing van Koki Ruiz , de beste kunstenaar van Paraguay en mijn persoonlijke "rol model " zou ik de hele middag en avond in de club aanwezig zijn. Ik was blij maar tegelijkertijd een beetje verdrietig omdat ik mijn moeder zo lang niet zou kunnen zien en ik had maar een paar dagen over. Ik heb haar uitgenodigd maar ze vond het een beetje moeilijk om met de rolstoel naar de workshop te gaan.
Ok, zei ik....ik zal de workshop geven met mijn moeder in gedachten, alsof ze bij me was.....
De tijd kwam dichter bij, ik ging voor de laatste keer naar het lokaal om te kijken of alles goed was en er waren al mensen in hun plek...heel vroeg omdat ze geen enkele minuut van de workshop wilden missen.
"We gaan beginnen" riepen de mensen van de organisatie. Eerst hebben ze me voorgesteld aan de 63 deelnemers en dan kreeg ik het woord.... Een paar minuten voor dat ik mijn power point presentatie moest beginnen, zie ik dat mooie lieve gezichtje dat binnen kwam.....mijn moeder!!!!. Ze heeft het weer laten zien dat als je iets wilt dan kan je het doen. Dit is iets dat ze me sinds ik klein was doorgegeven heeft.
Mensen die me goed kennen zeggen altijd dat ik een sterke vrouw ben. Ik kan alleen maar zeggen dat als ik dat ben dan komt dat eigenschap van een vader en een moeder die hard werkenden waren en vooral doorzetters.
Met mijn hart in mijn keel ,met tranen in mijn ogen en vol emoties heb ik de presentatie gegeven , met mijn moeder en mijn man maar een paar meters van me vandaan....iets dat voor velen van zelfsprekend is , maar voor mij?......voor mij betekent dat ik in dat moment de twee belangrijkste personen in mijn leven heel dicht bij me heb....aan dezelfde kant van de wereld ;-)
Ik ben zo dankbaar met alle deelnemers , de organisatie van de workshop en de commissie "Años dorados" die alles zo goed georganiseerd heeft, maar vooral ben ik zo dankbaar aan God dat ik met mijn moeder en mijn man deze onvergetelijke dag mocht meemaken .
Er is nog meer onvergetelijk's gebeurd die dag, maar daar komt in deel 2 ;-)
ESPAÑOL
Después de un largo tiempo de no haber podido visitar mi querido Paraguay, el pasado agosto tuvimos la oportunidad de volver a realizar un viaje, nuestras primeras vacaciones también en mucho tiempo debido a comprimisos de trabajo no había sido posible anteriormente. Volver a tener ese contacto directo con mi cultura guaraní que tanto extraño, con mi familie, mis amisgos pero por sobre todo , volver a abrazar a mi mamá.
Le quería dar una sorpresa y llegar de repente, para causarle tal vez aún más alegría porque hace tres años pensamos que la perderíamos pero a ella "se le permitió" quedarse con nosotros más tiempo y hoy la llamamos un milagro sobre piernas. Un milagro por el que agradesco a Dios cada día.
Los días volaban y quería disfrutar de ella a cada minuto.
Antes de salir para Holanda, fui invitada ( como voluntaria )para dar un taller de mosaiquismo en el CIT. Compartir mis conocimientos y mi pasión por el mundo creativo con gente que desde hace ya tanto tiempo esperaba aprender algo así.....SI fue mi respuesta inmediata.
Realizé los ejemplos ya estando en Paraguay y se publicó de manera a ver cuantos participantes habría. Para mi gran sorpresa se habían inscripto ya más de 60 personas!
Unos días antes del taller se cerraron las inscripciones....eran 63 participantes. Empezaron los preparativos, mi marido ayudando en todo como siempre y yo preparando todo con mi mamá al lado porque no me quería perder su presencia ni un segundo.
Como mi taller era el preograma previo al conversatorio con un grande...Koki Ruiz, yo estaría toda la tarde en el CIT y no con mi mamá, entonces la invité a que se vaya al taller y ella me dijo que mejor se quedaba porque sería un poco complicado con la silla de ruedas. Y bueno, yo respeté su desición.
Llegó el día del taller, la hora y los participantes que desde muy temprano ya estaban sentados en sus lugares para no perderse nada de la explicación.
Los organizadores del evento, la comisión de Los Años Dorados, me presentó a los participantes y después me dieron la palabra para iniciar mi presentación en power point. Unos segundos antes de empezar yo, veo llegar al local la carita más bella y sonriente, mi mami que llegaba en su silla de ruedas para ver como daba mi curso. Ahora fui yo la sorprendida. Una vez más mi mamá me demostró que si se quiere se puede. Algo que ella me inculcó desde pequeña.
las personas que me conocen bien dicen que soy una mujer muy fuerte. Si realmente lo soy entonces es una característica que me ha llegado de unos padres super trabajadores, así como mi tía, que nunca se cansaron de seguir luchando.....
Con un nudo en la garganta, lagrimas en los ojos pero con una inmensa felicidad de tener a mi mamá y a mi marido a solo un par de metros inicié mi presentación.
Para muchos tal vez sea algo tan comun el tener a sus padres y a tu familia propia juntos un domingo a la mesa. Para mí desde hace más de trece años es algo así como un milagrito del que disfruto 100% y por el que estoy cada vez más agradecida a Dios.
Mil gracias a todos los participantes que me hicieron romper mi propio record en cuando a cantidad de alumnos en un mismo taller, a los organizadores y al club, pero por sobre todo a Dios por permitirme tener a las dos personas más importantes en mi vida conmigo en un momento muy especial.
Sucedió mucho más ese mismo día que lo hace también un día para recordar, pero de eso hablamos en la segunda parte ;-)
63 deelnemers!!! - 63 participantes!!!
Voorbeelden - Ejemplos
Wat een eer, deze drie dames zijn mijn vriendinnen van school, we zijn samen opgegroeid en ze kwamen ook naar de workshop :-)
Qué honor me hicieron ellas, mis compañeras de colegio, amigas de toda la vida, crecimos juntos . Vinieron también a mi taller :-)
Hier praten we over in deel 2
Continuará en la segunda parte
